امید و شوق به زندگی، پشت دروازه شهر آدمهای تحقیر شده و غمگین نمی ایستد. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

جشن های بزرگ، انگیزه افزایش باروری و پویایی می شوند. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

بازی و شادی کودکان، برای رشد است و پویش، بازی تنها برای کودکان نیست، شادی و بازی های گروهی را ما نیز ادامه دهیم، حتی با دندان های ریخته و موی سپید هم می توان بازی کرد، شاد بود و با آوای گیتی همراه شد. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

جشن و بزم، دوستی و مهر را در بین مردم زیاد می کنند. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

چه بسیار اشک هایی، که نوید شادی اند و چه فراوان خنده هایی، که لبالب از غم و اندوه. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

چه زیبایند، آنانی که همیشه لبخندی بر لب دارند. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

خنده در پس خود، رازها در سینه دارد. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

خنده راستین زیباست و نوای زندگیست. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

دلم را از شادی ها پر کن، تا غرق مهر تو شوم. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

شادی که با آزار دیگران فراهم شود، جام زهری کشنده است. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

با یادآوری رخدادهای بد زندگی، خویش را نیازاریم. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

برای گرامیداشت یاد رفتگان، گیاهی بکاریم، شیرینی ببخشاییم، چرا که با اشک و سوگواری، راه به جایی نمی بریم. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

تنها بزهکاران از دیدن اشک دیگران شاد می گردند. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

زندگی، پهنه غم و اندوه نیست، اندک زمانی است، برای شادی و بالندگی. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

زیاده روی در سوگواری درگذشتگان، خردمندانه نیست. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی


غمخواری با دیگران به معنای شیون و زاری کردن با آنان نیست، غمخواری یعنی امید بخشی و آرام سازی غمزدگان. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

قرار نیست با مرگ دیگران ما هم بمیریم و یا زندگی مان را به نکبت بکشیم، زندگی را با ارزش بدانیم و برای بالندگی و شادی کوشش کنیم. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

کار و همچنین کوشش های اجتماعی، بهترین آرام کننده روان های پریشان و غمگین است. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

کسی که دوران شادمانی اش را، با خاکستر غم و اندوه می پوشاند، بیماری بیش نیست. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

کاشتن تخم غم، تباهی زندگی را در پی دارد. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی

کسی که همواره، ساز ناله اش کوک است، دمادم، زندگی خود و نزدیکانش را، تلخ و تاریک می کند. فیلسوف حکیم اُرُد بزرگ خراسانی